Η μελέτη της σύγχρονης βιβλιογραφίας στην Περιβαλλοντική Εκπαίδευση μας οδηγεί σε δύο διαπιστώσεις χρήσιμες για την πορεία της μελλοντικής έρευνας: Η πρώτη διαπίστωση είναι ότι η κυρίαρχη τάση στις σημερινές ανθρώπινες κοινωνίες είναι ο «ήπιος περιβαλλοντισμός», ο οποίος χαρακτηρίζεται από θετικές απόψεις και στάσεις προς το περιβάλλον, φιλο-περιβαλλοντικές αξίες, και από την πεποίθηση ότι τα περιβαλλοντικά ζητήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν χωρίς συμβιβασμούς στην οικονομική ανάπτυξη και αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων. Eχει δημιουργηθεί με αυτό τον τρόπο μία ιδεολογική «ζώνη ευκολίας» (comfort zone) μέσα στην οποία βλέπουν οι περισσότεροι άνθρωποι να βρίσκεται η σχέση τους με το περιβάλλον και οι τρόποι επίλυσης των περιβαλλοντικών ζητημάτων. Όμως ερευνητικά δεδομένα δείχνουν ότι αυτή η κατάσταση πραγμάτων λειτουργεί ως εμπόδιο για την ριζική αλλαγή των σχέσεων κοινωνίας-φύσης.

Η δεύτερη διαπίστωση είναι ότι οι εκπαιδευτικές παρεμβάσεις συχνά επιτυγχάνουν στον μετασχηματισμό των περιβαλλοντικών αντιλήψεων των συμμετεχόντων, στην αύξηση του περιβαλλοντικού ενδιαφέροντός τους και στην ανάπτυξη δεξιοτήτων λήψης απόφασης, επιχειρηματολογίας και ανάληψης δράσης. Δεν προκύπτουν όμως ιδιαίτερα στοιχεία τα οποία να αναφέρονται στην εμπλοκή των παιδιών σε καταστάσεις που αφορούν την πραγματική τους ζωή, την ενδυνάμωση τους για δράση, την ανάπτυξη της αυτό-επάρκειάς τους και της αντίληψης του εαυτού τους ως παράγοντα αλλαγής, που αποτελούσαν και αποτελούν σημαντικό ζητούμενο της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Θα επιχειρήσω να δείξω ότι αυτό το παραμελημένο κομμάτι της έρευνας σχετικά με τον τύπο και την ποιότητα της συμμετοχής των παιδιών στα εκπαιδευτικά προγράμματα, είναι ουσιαστικής σημασίας για την επίτευξη της αυτό-επάρκειας και της αντίληψής τους ως παράγοντες αλλαγής. Επιπλέον θα υποστηρίξω ότι ο εποικοδομητισμός και η διαμόρφωση εκπαιδευτικών πλαισίων στα πρότυπα του εποικοδομητισμού, είναι σημαντικό στοιχείο των εκπαιδευτικών παρεμβάσεων τις οποίες χρειάζεται η σύγχρονη Περιβαλλοντική Εκπαίδευση.